Starlink Group 9-3 (Starlink-179) to kolejna misja podczas której na orbitę wyniesione miały zostać satelity budowanej przez SpaceX konstelacji Starlink w nowej wersji. Są to satelity o masie około 730 kg nazywane przez SpaceX Starlink V2 Mini, oznaczone w dokumentach przekazanych do Federalnej Komisji Łączności (FCC) jako F9-2. Jest to mniejsza wersja mających ważyć około 2000 kg satelitów Starlink V2 przeznaczonych do większych osłon ładunku rakiety Starship. Mniejszą wersję zaprojektowano tak, aby satelity mieściły się w osłonie ładunku rakiety Falcon 9.

Nowe satelity są wyposażone w anteny o większej mocy oraz mogą dodatkowo pracować w pasmie E, co pozwoliło na około czterokrotne zwiększenie przepustowości w porównaniu do poprzedniej wersji. Znacząco usprawniono także system napędu. Są w nim wykorzystywane jonowe silniki Halla napędzane argonem, które w porównaniu do poprzedników mają ponad dwukrotnie wyższy ciąg i o połowę wyższy impuls właściwy. Jest to pierwszy w historii silnik zasilany argonem wykorzystywany w przestrzeni kosmicznej.

Na szczycie rakiety znalazło się 20 satelitów Starlink, w tym 13 z możliwością bezpośredniej komunikacji z telefonami komórkowymi na Ziemi. Miały one trafić na niską orbitę okołoziemską (LEO) o inklinacji 53°.

Podczas lotu doszło do awarii drugiego stopnia rakiety, uległ on uszkodzeniu podczas ponownego uruchomienia silnika z powodu wycieku ciekłego tlenu. Podczas pierwszego uruchomienia silnika można było zauważyć zbierający się w nienaturalnie dużych ilościach lód. Satelity zostały umieszczone na orbicie dużo niższej niż planowana i nie udało się ich uratować przed spaleniem w atmosferze.