SpaceX udostępniło wstępną ocenę oddziaływania na środowisko budowanej przez firmę rakiety Super Heavy i statku kosmicznego Starship, które mają startować z Centrum Kosmicznego im. Kennedy’ego na Florydzie. W liczącym 250 stron dokumencie można znaleźć informacje dotyczące między innymi zakresu prac związanego z rozbudową platformy startowej LC-39A na potrzeby nowej rakiety. 

Nowa rakieta, nad którą pracuje SpaceX, składa się z dwóch członów – pierwszego stopnia nazywanego Super Heavy i drugiego stopnia nazywanego Starship. Docelowo konstrukcja ma być wielokrotnego użytku i wymagać jedynie niewielkich napraw czy przeglądów pomiędzy startami. Pierwszy człon rakiety, napędzany 35 silnikami Raptor, zasilanymi ciekłym metanem i ciekłym tlenem, ma mieć wysokość 63 metrów i średnicę 9 metrów. W jego zbiornikach ma się mieścić do 3500 ton paliwa. Drugi stopień, mierzący 55 metrów wysokości, ma być napędzany sześcioma silnikami Raptor, a w jego zbiornikach ma się znaleźć do 1500 ton paliwa. Rakieta ma służyć do wynoszenia ładunków i ludzi na orbitę okołoziemską, a w przyszłości także na Księżyc i Marsa.

Przed rozpoczęciem lotów Super Heavy/Starship konieczne będzie zbudowanie platformy startowej dla nowej rakiety. Do tego celu firma SpaceX planuje wykorzystać teren platformy LC-39A, z której obecnie startują rakiety z rodziny Falcon. Modyfikacja platformy będzie głównie polegać na budowie nowego stanowiska startowego od 100 do 200 metrów na południowy wschód od dotychczas używanego. 

Dodatkowo konieczne będzie stworzenie miejsca do składowania ciekłego metanu. Miałoby ono wymiary około 50 x 70 metrów i znalazłoby się na wschód od platformy LC-39A. Na potrzeby składowania metanu SpaceX rozważa także użycie zbiornika w kształcie kuli, który wcześniej był wykorzystywany przez NASA do składowania ciekłego wodoru podczas programu lotów wahadłowców. W przypadku jego wykorzystania, wymagałby on niewielkich modyfikacji i konieczne byłoby zbudowanie dodatkowych zbiorników w jego pobliżu. Dodatkowo firma planuje odnowić istniejącą pochodnię gazową, która wcześniej była używana do spalania gazowego wodoru, a która miałaby zostać użyta do spalania gazowego metanu. W przypadku braku możliwości jej remontu, SpaceX planuje budowę nowej pochodni gazowej w pobliżu miejsca składowania ciekłego metanu. Istniejące miejsca, w których składowany jest ciekły tlen, hel i azot, a także przyłącza elektryczne oraz system sterowania będą rozbudowane i dostosowane do potrzeb nowej rakiety. Nowe stanowisko do składowania metanu będzie mogło pomieścić około 2000 ton paliwa. Dodatkowo w tym samym miejscu byłoby składowanych około 1500 ton ciekłego azotu, który ma służyć do chłodzenia metanu. 

Na terenie objętym modyfikacją ma zostać również zbudowana wewnętrzna droga prowadząca od bramy wjazdowej do nowego stanowiska startowego. Zainstalowane zostaną też nowe wysokociśnieniowe gazociągi. Konieczne będzie zburzenie części dawnych konstrukcji, aby możliwe było pomieszczenie elementów potrzebnych podczas startów rakiety Super Heavy/Starship. Na stanowisku startowym ma zostać zainstalowany wodny system tłumienia fal dźwiękowych, pozwalający zredukować hałas powstający w czasie startu i chronić rakietę przed uszkodzeniami. Dodana zostanie też chłodzona wodą, zbudowana z metalowych rur konstrukcja odpowiedzialna za odprowadzanie gazów wylotowych silników z dala od rakiety i budynków, która będzie szeroka na 20 metrów i wysoka na 20 metrów. Zarówno system tłumienia fal dźwiękowych jak i system odprowadzania spalin będą zasilane ze zbiorników zapewniających odpowiednie ciśnienie wody. 

Samo stanowisko startowe ma być zbudowane na wysokości około 30 metrów. Ma to pomóc zredukować erozję powodowaną przez gazy wylotowe silników. Biorąc dodatkowo pod uwagę wymiary rakiety, jej czubek znajdzie się na wysokości około 150 metrów. SpaceX nie planuje jednak budowy piorunochronów w pobliżu nowego stanowiska startowego. Zamiast tego firma chce podłączyć rakietę do istniejącego systemu uziemienia. 

Na terenie platformy LC-39A ma zostać zbudowane miejsce do lądowania rakiet, które mogłoby zostać wykorzystane w przyszłości. Na razie nie jest znana dokładna lokalizacja lądowiska, jednak wstępnie SpaceX planuje jego konstrukcję na południe od proponowanego stanowiska startowego dla rakiety Super Heavy/Starship. Platforma do lądowania miałaby być podobna do tej istniejącej na Landing Zone 1. Jej średnica wynosiłaby około 85 metrów. 

SpaceX chce docelowo przeprowadzać starty rakiety Starship/Super Heavy około 24 razy w ciągu roku. Jednocześnie stopniowo maleć będzie liczba startów rakiet z rodziny Falcon, a dzięki możliwości wyniesienia na orbitę ładunku o znacząco wyższej masie, Starship/Super Heavy będzie mógł zabierać w kosmos na przykład kilka satelitów jednocześnie. Z platformy mają odbywać się zarówno testowe loty statku i rakiety, jak i orbitalne misje załogowe oraz bezzałogowe. Niektóre z bardziej skomplikowanych misji, na przykład w ramach programu eksploracji Księżyca, mogą wymagać przeprowadzenia kilku startów w krótkim odstępie czasu.

Planowane są także różne testy pojazdów na platformie, przynajmniej w początkowych fazach rozwoju systemu. Będą to między innymi próbne odliczania, zarówno bez paliwa, jak i z pełnym tankowaniem pojazdu, aby zweryfikować pełną gotowość rakiety do lotu. Przed każdym startem ma być przeprowadzany test statyczny całej rakiety, podobnie jak w przypadku Falcona 9 czy Falcona Heavy. Booster ma być utrzymywany na platformie startowej w czasie gdy silniki będą uruchomione przez 15 sekund, co ma symulować pierwszą część lotu i pozwoli na sprawdzenie czy silniki pracują jak należy.

Wytwarzanie elementów, składanie i integracja pojazdu ma odbywać się w istniejących obiektach należących do SpaceX, które znajdują się w Centrum Kosmicznym im. Kennedy’ego (KSC) oraz Bazie Sił Powietrznych Cape Canaveral (CCAFS). Są to między innymi Strefa 59 oraz budynek, w którym obecnie przygotowywane są ładunki w CCAFS, a także hangar dla rakiet z rodziny Falcon na platformie LC-39A oraz mające niedługo powstać centrum operacyjne SpaceX przy Roberts Road w KSC. Dodatkowo wykorzystywana ma być między innymi część drogi, która służyła wcześniej do transportu rakiet Saturn V oraz promów kosmicznych na platformę startową (ang. Crawlerway). Nie będzie to wymagało żadnych dodatkowych modyfikacji, zastosowane mają zostać tymczasowe namioty.

Komponenty Starshipa oraz Super Heavy mają być dostarczane na platformę za pomocą transportu drogowego, podobnie jak w przypadku Falconów. Większość komponentów ma powstawać w fabryce w Hawthorne w Kalifornii, oprócz tego wykorzystywane mają być obiekty SpaceX w Boca Chica w Teksasie oraz w Cocoa na Florydzie. Większe elementy mogą być transportowane na barce, wykorzystując istniejącą w KSC infrastrukturę, która wcześniej była używana między innymi w ramach programu promów kosmicznych, czyli tzw. KSC Turn Basin.

Integracja rakiety ma następować na platformie LC-39A przy pomocy mobilnego dźwigu. Pierwszy stopień ma być umieszczany na platformie, następnie na jego szczycie mocowany ma być Starship. Podczas pierwszych lotów SpaceX planuje używać tymczasowego dźwigu, jednak firma chce docelowo zbudować stałą wieżę o wysokości około 120 do 180 metrów.

Po starcie planowane są pionowe lądowania statku Starship na platformie LZ-1 na Cape Canaveral. Po powrocie na powierzchnię pojazd autonomicznie wypuści pozostały metan oraz tlen, po czym zostanie umieszczony na transporterze podobnym do wykorzystywanego obecnie w przypadku rakiet Falcon, a następnie zostanie przetransportowany na platformę LC-39A lub do jednego z pozostałych obiektów SpaceX. Docelowo firma chce zbudować platformę do lądowania w obrębie LC-39A, jednakże będzie to wymagało dodatkowych ocen i analiz w przyszłości. Autonomiczna barka umieszczona na oceanie nie bliżej niż około 10 km od brzegu ma być wykorzystywana jako zapasowe miejsce lądowania.

Booster Super Heavy ma lądować na barce na oceanie nie bliżej niż około 35 km od brzegu. Ma być ona wspomagana przez flotę statków zbliżoną do tej wykorzystywanej obecnie przy lądowaniach rakiet z rodziny Falcon. W przypadku problemów podczas fazy lądowania, booster spadnie do oceanu. W przyszłości SpaceX może chcieć również, aby Super Heavy wracał na ląd. Po lądowaniu booster będzie dostarczany na barce do KSC Turn Basin. W przypadku awaryjnego lądowania Starshipa na oceanie procedura ma być podobna.

SpaceX planuje też zwiększyć częstotliwość startów rakiet Falcon ze wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych. Do 2024 roku firma chce przeprowadzać do 20 startów z platformy LC-39A oraz do 50 startów z platformy SLC-40 rocznie. W miarę zwiększenia częstotliwości lotów rakiety Starship/Super Heavy do poziomu 24 startów rocznie, liczba misji przeprowadzanych przy użyciu rakiet z rodziny Falcon powinna stopniowo się zmniejszać. 

Podczas przygotowywania planów związanych z budową nowej platformy dla rakiety Starship/Super Heavy brano pod uwagę dwie inne alternatywy. Pierwszą z nich była platforma SLC-40 na Florydzie, na której proponowano stworzenie lądowiska dla rakiet. Ta lokalizacja została odrzucona ze względu na brak wystarczającej ilości miejsca dla lądujących rakiet. Drugą alternatywą była platforma SLC-4E w Kalifornii, gdzie proponowano zbudowanie zarówno platformy startowej jak i platformy do lądowania. Jako miejsce startów ta lokalizacja została odrzucona ze względu na brak możliwości startu bezpośrednio w kierunku wschodnim, co sprawia, że niemożliwe byłoby przeprowadzenie większości misji, do których projektowana jest rakieta Starship/Super Heavy. Jako miejsce do lądowania platforma SLC-4E została odrzucona, ponieważ transport rakiety pomiędzy Kalifornią a Florydą byłby dużym utrudnieniem dla operacji związanych ze startami tej rakiety.

Źródło: NASA