Dziesiąty testowy lot pełnej dwustopniowej rakiety Starship, budowanej przez SpaceX nowej rakiety w pełni wielokrotnego użytku, która ma umożliwić załogowe misje na Księżyc i na Marsa, a także znacząco obniżyć koszty dostępu do orbity okołoziemskiej. Rakieta składa się z dwóch stopni – Super Heavy, boostera, oraz Starship, drugiego stopnia, który docelowo ma być także załogowym statkiem kosmicznym.

Tak jak podczas poprzedniego lotu, nie jest planowany powrót boostera do miejsca startu po separacji stopni, przeprowadzone zostanie symulowane lądowanie nad powierzchnią oceanu. Jeden z trzech silników wykorzystywanych podczas pierwszej fazy lądowania ma zostać celowo wyłączony, aby przetestować awaryjne uruchomienie dodatkowego silnika i lądowanie w takich warunkach.

Drugi stopień ma wejść ponownie w atmosferę i zakończyć swój lot kontrolowanym wodowaniem w precyzyjnie wyznaczonym miejscu na Oceanie Indyjskim. Wcześniej jednak ponownie planowane jest uruchomienie pojedynczego silnika Raptor w drugim stopniu rakiety w kosmosie. Dodatkowo z przedziału ładunkowego ma zostać wypuszczone osiem symulatorów satelitów Starlink. W celach testowych z drugiego stopnia usunięto część płytek osłony termicznej w niektórych obszarach, a także częściowo zastosowano płytki z innych materiałów oraz z aktywnym chłodzeniem. Po bokach pojazdu zamontowano elementy, na których docelowo statek ma opierać się po powrocie na wieżę startową, aby sprawdzić, jak wpłyną one na wejście w atmosferę. Linię płytek osłony termicznej wygładzono, aby zaadresować problem z plamami ciepła pojawiającymi się przy powrocie na Ziemię podczas szóstego lotu testowego. Celowo ma zostać zastosowana trajektoria powrotu, która przetestuje limity wytrzymałości pojazdu.

Wyciągnięto wnioski z problemów podczas dziewiątego lotu oraz późniejszej eksplozji statku Starship podczas testu statycznego. Przeprojektowano dyfuzor w systemie głownego zbiornika paliwowego tak, aby lepiej kierował sprężony gaz do zbiornika i aby zmniejszyć obciążenie jego konstrukcji. Zbiorniki ciśnieniowe COPV mają być wykorzystywane pod niższym ciśnieniem, opracowano również dodatkowe kryteria ich akceptacji, a także nieinwazyjne testy pozwające wykryć wewnętrzne uszkodzenia.