Ósmy testowy lot pełnej dwustopniowej rakiety Starship, budowanej przez SpaceX nowej rakiety w pełni wielokrotnego użytku, która ma umożliwić załogowe misje na Księżyc i na Marsa, a także znacząco obniżyć koszty dostępu do orbity okołoziemskiej. Rakieta składa się z dwóch stopni – Super Heavy, boostera, oraz Starship, drugiego stopnia, który docelowo ma być także załogowym statkiem kosmicznym.

Plan misji był podobny do kilku poprzednich lotów. Booster miał po separacji stopni powrócić do miejsca startu i zostać złapany przy pomocy ruchomych ramion zamontowanych na wieży startowej. Drugi stopień miał wejść ponownie w atmosferę i zakończyć swój lot kontrolowanym wodowaniem w precyzyjnie wyznaczonym miejscu na Oceanie Indyjskim. Planowane było ponowne uruchomienie pojedynczego silnika Raptor w drugim stopniu rakiety na orbicie. Dodatkowo z przedziału ładunkowego miały zostać wypuszczone cztery symulatory satelitów Starlink.

Zaplanowano kilka eksperymentów związanych z przyszłym powrotem drugiego stopnia na miejsce startu i jego łapaniem. Znacząca liczba płytek osłony termicznej została usunięta, aby sprawdzić obszary szczególnie narażone podczas wejścia w atmosferę. Przetestowane miało zostać także kilka opcji metalicznych płytek, w tym z aktywnym chłodzeniem, aby sprawdzić alternatywne materiały. Na bokach pojazdu zamontowano elementy do łapania przez ramiona wieży, na razie nie zintegrowane strukturalnie, aby sprawdzić w praktyce ich wytrzymałość termiczną, a linia płytek została wygładzona i zwężona, aby rozwiązać problem z plamami ciepła zaobserwowany podczas poprzedniego lotu. Profil wejścia pojazdu w atmosferę został zaplanowany w taki sposób, aby celowo przetestować strukturalne limity klap. Na ramionach wieży startowej zamontowano dodatkowe czujniki, aby zwiększyć dokładność pomiaru odległości między ramionami i pojazdem podczas jego łapania.

Po awarii w czasie poprzedniego lotu i późniejszym śledztwie w drugim stopniu wprowadzono zmiany. Zmodyfikowano system dostarczający paliwo do silników z dyszą próżniową, temperatury materiałów pędnych, a także zastosowany zostanie nowy poziom operacyjny siły ciągu.

Był to drugi start, podczas którego wykorzystany został statek Starship nowej generacji, który zawiera wiele zmian i usprawnień. Klapy w przedniej części pojazdu zostały zmniejszone i przesunięte bardziej do przodu oraz dalej od osłony termicznej, co powinno znacząco zmniejszyć ich ekspozycję na ciepło podczas wejścia w atmosferę, a jednocześnie pozwoliło na uproszczenie mechanizmów. System napędu został zmodyfikowany, zwiększono objętość paliwa o 25%, zastosowano otulinę próżniową w przewodach, całkowicie przebudowano system doprowadzania paliwa do próżniowych silników Raptor, oraz usprawniono system awioniki sterującej zaworami i czujnikami. Osłona termiczna składa się z najnowszej generacji płytek oraz jest wyposażona w dodatkową warstwę na wypadek odpadnięcia lub uszkodzenia płytek.

Awionika pojazdu została przeprojektowana, dając nowe możliwości i zwiększając redundancje, aby przygotować się na coraz bardziej skomplikowane misje. Zastosowano komputer pokładowy o większej mocy, zintegrowane anteny pozwalające na korzystanie z systemu Starlink i nawigacji satelitarnej, a także z możliwością zapasowej komunikacji radiowej. Dodatkowo przeprojektowano systemy nawigacji inercyjnej oraz system śledzenia gwiazd oraz usprawniono system zasilania poszczególnych elementów statku. Pojazd jest wyposażony w ponad 30 kamer i za pomocą systemu Starlink może przesyłać dane z przepustowością ponad 120 Mbit/s w każdej fazie lotu.

Pierwszy stopień wykonał plan w całości, kończąc swój lot złapany przez ramiona wieży startowej. W drugim stopniu doszło prawdopodobnie do eksplozji jednego z silników kilkadziesiąt sekund przed ich planowanym wyłączeniem i Starship został utracony. Przyczyny na razie nie są znane.