We wtorek 25 czerwca, o godzinie 05:30 czasu polskiego (03:30 UTC) z platformy startowej LC-39A w Centrum Kosmicznym im. Kennedy'ego ma wystartować rakieta Falcon Heavy z misją STP-2. Okno startowe potrwa 240 minut. Po starcie planowane jest lądowanie wszystkich trzech członów rakiety. 

Start będzie można obejrzeć na żywo na naszej stronie. 

Misja STP-2 zostanie przeprowadzona na zlecenie Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych (ang. Department of Defense – DoD) w ramach zarządzanego przez Siły Powietrzne (ang. United States Air Force – USAF) programu STP (ang. Space Test Program). Jego celem jest umieszczanie na orbicie eksperymentalnych ładunków i ich testowanie. W czasie misji na orbitę zostaną wyniesione 24 satelity. Cały ładunek ma masę 3700 kg.

Będzie to jedna z najbardziej wymagających misji w historii SpaceX. Podczas lotu silnik drugiego stopnia rakiety zostanie uruchomiony łącznie cztery razy, aby dostarczyć satelity na trzy różne orbity. Pierwszy satelita odłączy się od adaptera na drugim stopniu rakiety około 13 minut po starcie, ostatni natomiast ma zostać wypuszczony po ponad trzech i pół godzinach.

Dodatkowym celem misji będzie zademonstrowanie możliwości rakiety Falcon Heavy oraz zebranie danych mających pozwolić na jej certyfikację do przyszłych lotów w ramach programu NSSL (ang. National Security Space Launch) prowadzonego przez Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych. 

Lista satelitów, które mają zostać wyniesione na orbitę podczas tej misji:

• DSX
  Należący do Laboratorium Badawczego Sił Powietrznych (ang. Air Force Research Laboratory – AFRL) satelita zajmie się badaniem środowiska związanego z promieniowaniem na średniej orbicie okołoziemskiej (MEO). Na jego pokładzie znajdą się trzy główne eksperymenty:
  • WPIx, mający pozwolić na lepsze zrozumienie interakcji pomiędzy falami o bardzo niskiej częstotliwości i cząsteczkami promieniowania;
  • SWx, którego celem będzie pomiar i mapowanie rozkładu protonów i elektronów o wysokiej energii oraz niskoenergetycznej plazmy w wewnętrznej części magnetosfery, aby zaktualizować modele wykorzystywane podczas projektowania statków kosmicznych i satelitów;
  • SFx, który ma zbadać wpływ środowiska na średniej orbicie na elektronikę oraz materiały wykorzystywane w satelitach; jego elementem jest należący do NASA eksperyment SET.
• COSMIC-2 (FORMOSAT-7)
  Jest to efekt współpracy instytucji z pięciu krajów: Stanów Zjednoczonych, Tajwanu, Wielkiej Brytanii, Brazylii i Australii. Konstelacja sześciu satelitów będzie badać atmosferę Ziemi przy użyciu techniki okultacji radiowej, polegającej na analizie ugięcia fal radiowych w atmosferze, oraz poprzez pomiar prędkości i zagęszczenia jonów. Nowa konstelacja będzie zbierać ok. 3-4 razy więcej danych niż satelity poprzedniej generacji, wyniesione na orbitę w 2006 roku.
• GPIM
  Misja ta ma przetestować alternatywne, mniej toksyczne paliwo dla rakiet i satelitów, które może zastąpić hydrazynę. Dzięki jego wykorzystaniu tankowanie powinno być szybsze i mniej kosztowne. Nowe paliwo ma także większą gęstość, wyższy impuls właściwy i niższą temperaturę zamarzania niż hydrazyna. Podczas misji trwającej około dwa miesiące przeprowadzone zostaną różne manewry orbitalne, aby zademonstrować działanie silników napędzanych nowym paliwem. Przy misji współpracują Centrum Lotów Kosmicznych NASA im. Marshalla oraz firma Bell Aerospace.
• Oculus-ASR
  Jest to satelita zaprojektowany i zbudowany przez studentów Uniwersytetu Technologicznego Michigan (ang. Michigan Technological University – MTU). Ma on umożliwić przetestowanie różnych technik oceny orientacji satelitów w przestrzeni kosmicznej za pomocą obserwacji wizualnych z powierzchni Ziemi. Satelita posiada cztery rozkładane panele pokryte materiałami o różnych kolorach i współczynnikach odbicia, co pozwala na częste zmiany sygnatury spektralnej. Naukowcy będą próbowali ocenić kształt i orientację satelity poprzez obserwacje za pomocą teleskopów znajdujących się na Hawajach. Wyniki te będą porównywane z danymi przesyłanymi przez satelitę.
• OTB 1
  OTB to modularna platforma umożliwiająca montowanie różnorodnych eksperymentów i demonstratorów technologii. Wśród nich znajdzie się między innymi testowany przez NASA zegar atomowy – DSAC (ang. Deep Space Atomic Clock) – pierwszy jonowy zegar atomowy, który znajdzie się w kosmosie. Docelowo technologia ta może znacząco poprawić możliwości nawigacji dzięki stabilności 50 razy wyższej w porównaniu do zegarów stosowanych obecnie w satelitach GPS. Według założeń DSAC ma utrzymywać dokładność w granicach sekundy po dziewięciu milionach lat.
• NPSAT
  Satelita został zaprojektowany na Wyższej Szkole Marynarki Wojennej (ang. Naval Postgraduate School – NPS). Na jego pokładzie znajdą się eksperymenty należące do Laboratorium Badawczego Marynarki Wojennej (ang. Naval Research Laboratory – NRL), mające badać pogodę kosmiczną, w szczególności ilość elektronów w jonosferze. Oprócz tego przetestowane zostaną między innymi nowy projekt odpornej na błędy platformy komputerowej, system badania wydajności paneli słonecznych, a także podzespoły elektroniczne, między innymi pamięć oraz baterie.
• Prox-1
  Satelita ten powstał na Instytucie Technicznym Georgii (ang. Georgia Institute of Technology), a jego celem jest zademonstrowanie możliwości autonomicznych manewrów i kontroli trajektorii na orbicie w odniesieniu do innego satelity – jako cel posłuży cubesat LightSail 2. Przetestowane zostaną również zaawansowany czujnik Słońca, system napędu oraz lekka kamera termowizyjna.
• Lightsail 2
  Cubesat o rozmiarze 3U rozwijany przez The Planetary Society, który ma zademonstrować możliwość napędu za pomocą żagla słonecznego. Satelita rozłoży cztery trójkątne żagle stworzone z 32 metrów kwadratowych mylaru. LightSail 2 zostanie uwolniony z satelity Prox-1 i na początku swojej misji posłuży jako cel podczas jego manewrów. Następnie przejdzie on do fazy właściwej misji, natomiast Prox-1 będzie wykonywał zdjęcia podczas procedury rozkładania żagla słonecznego.
• E-TBEx
  E-TBEx (ang. Enhanced Tandem Beacon Experiment) to składająca się z dwóch cubesatów misja NASA, która ma pomóc w badaniu powstawania i ewolucji „bąbli” w jonosferze, które zniekształcają sygnały radiowe, szczególnie w okolicach równika, co ma wpływ na komunikację oraz sygnał GPS. Satelity będą nadawać sygnały do stacji naziemnych w trzech częstotliwościach, zbliżonych do tych wykorzystywanych przez satelity komunikacyjne i GPS. Dane będą uzupełniane przez podobne nadajniki w satelitach konstelacji COSMIC-2, dzięki czemu naukowcy będą otrzymywać sygnały z ośmiu satelitów, co pozwoli na jednoczesną obserwację bąbli z kilku różnych kątów.
• CP9/LEO & StangSatB
  Para satelitów – CP9/LEO (cubesat 2U) oraz StangSat (cubesat 1U) – jest częścią sponsorowanego przez NASA wspólnego projektu Kalifornijskiej Politechniki Stanowej (ang. California Polytechnic State University) oraz szkoły średniej w Merritt Island. Satelity będą zbierały dane telemetryczne (temperaturę oraz wibracje) podczas startu oraz będą przesyłać między sobą dane za pomocą Wi-Fi, co ma zademonstrować możliwość budowy cubesatów, które nie muszą bezpośrednio komunikować się z Ziemią, aby przesyłać dane.
• PSat 2
  Studencki satelita o rozmiarze cubesat 1.5U zbudowany na Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych (ang. United States Naval Academy). Ma on służyć jako stacja przekaźnikowa do przesyłania danych z eksperymentów przez studentów i naukowców z całego świata za pomocą amatorskiej sieci stacji naziemnych.
• TEPCE
  Zbudowany przez Laboratorium Badawcze Marynarki Wojennej cubesat 3U, który ma podzielić się na dwie części połączone przewodzącą liną o długości jednego kilometra. Przetestowane zostaną manewry na orbicie bez wykorzystania paliwa.
• ARMADILLO
  Cubesat 3U zaprojektowany i zbudowany przez studentów z Uniwersytetu Teksańskiego w Austin we współpracy z Uniwersytetem Baylora ma badać rozkład śmieci kosmicznych i drobnin o rozmiarze poniżej jednego milimetra na niskiej orbicie okołoziemskiej (LEO). Dodatkowo wykonane zostaną pomiary okultacji radiowej sygnału GPS.
• FalconSAT-7
  Cubesat 3U rozwijany przez Akademię Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych (ang. U.S. Air Force Academy), który ma przetestować teleskop słoneczny wykorzystujący sito fotonowe – będzie to pierwszy taki teleskop w kosmosie. Główną optykę stanowi sito fotonowe o średnicy 0,2 metra, czyli element dyfrakcyjny z polimeru, składający się z miliardów niewielkich otworów. Satelita posiada także dwie kamery. Po dotarciu na orbitę rozłożona zostanie struktura pantografu, napinająca membranę. Teleskop zostanie skierowany na Słońce i będzie prowadził obserwacje na długości fali H-alfa.
• BRICSat 2
  Satelita o rozmiarze cubesat 1.5U zbudowany przez laboratorium satelitarne Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych we współpracy z Uniwersytetem George’a Washingtona ma zademonstrować działanie napędu elektrycznego μCAT (ang. Micro-Cathode Arc Thruster) na orbicie. Na jego pokładzie znajdzie się także amatorski system komunikacyjny.

Do misji STP-2 zostanie użyta rakieta Falcon Heavy, składająca się z trzech pierwszych członów i drugiego stopnia, takiego jak w Falconie 9. Tym razem wykorzystany będzie nowy środkowy booster rakiety oraz dwa boczne, które wcześniej brały udział w misji Arabsat-6A. Będzie to pierwszy raz, kiedy boczne człony Falcona Heavy zostaną użyte ponownie.

Drugi stopień rakiety dotarł na Florydę pod koniec maja, z kolei środkowy człon na początku czerwca. Po tym przystąpiono do złożenia rakiety w całość, aby przygotować ją do testu statycznego, który odbył się 20 czerwca. Rakieta została wtedy ustawiona na platformie startowej, a jej zbiorniki wypełniono paliwem i ciekłym tlenem. Po tym na kilka sekund uruchomiono 27 silników Merlin 1D w trzech boosterach Falcona Heavy. W czasie testu na szczycie rakiety znajdowała się osłona ładunku. W środku nie znajdował się jednak ładunek, który rakieta ma wynieść na orbitę, ale urządzenia pomiarowe, mające pomóc zebrać Siłom Powietrznym zebrać dane dotyczące hałasu i wibracji, na jakie będą narażone satelity. Po teście statycznym rakieta wróciła do hangaru, gdzie na jej szczycie zainstalowano właściwą osłonę ładunku wraz z satelitami. 

Podczas zbliżającej się misji planowane jest odzyskanie wszystkich trzech pierwszych stopni rakiety. Boczne człony, podobnie jak w czasie poprzednich dwóch misji Falcona Heavy, mają wrócić na ląd na Landing Zone 1 oraz Landing Zone 2 na Cape Canaveral. Lądowanie środkowego boostera zaplanowano na platformie Of Course I Still Love You (OCISLY) na Oceanie Atlantyckim. Tym razem barka zostanie ustawiona w rekordowej odległośći 1240 km od brzegu. 

W czasie misji STP-2 spodziewane jest także odzyskanie osłon ładunku. Po raz pierwszy od kilku miesięcy do tego zadania zostanie wykorzystany statek Mr. Steven, którego nazwa w ostatnim czasie została zmieniona na GO Ms. Tree. Na pokładzie statku zainstalowane są cztery ramiona, pomiędzy którym rozpięto sieć, w którą mają wpadać osłony ładunku wracające na spadochronach. Dotychczas firmie nie udało się w ten sposób odzyskać żadnych osłon w czasie misji. Podczas ostatnich kilku lotów owiewki odzyskiwano poprzez wyciąganie ich z wody po lądowaniu na spadochronach. Do tego zadania używane były statki GO Searcher oraz GO Navigator. Jako że statek GO Ms. Tree może złapać tylko jedną połowę osłony, do wyciągnięcia drugiej z wody wykorzystany zostanie statek GO Navigator.

Obecnie prognozy pogody dają 80% szans na start w wyznaczonym terminie. W przypadku przesunięcia startu o 24 godziny, szanse spadają do 70%. W obydwu przypadkach główną przeszkodą mogą okazać się kowadła chmurowe związane z powstawaniem burz oraz warstwa chmur przekraczająca grubość 1400 metrów. 

Źródła: SpaceX, NASASpaceFlight.com, NSPO, NASA (1), (2), (3), Space, Gunter's Space Page (1), (2), (3), (4), (5), (6), (7), (8), (9), (10), (11), (12), (13), (14), (15), (16), Spaceflight Now, USAF (1), (2), SpaceXFleet Updates (1), (2)