Była to misja w ramach programu STP (ang. Space Test Program), zarządzanego przez Siły Powietrzne USA (USAF) na zlecenie Departamentu Obrony USA (DoD). Jego celem jest prowadzenie eksperymentów i badań na orbicie oraz testowanie różnych podsystemów. Podczas misji STP-2 na orbitę wyniesone zostały 24 satelity. Była to jedna z najbardziej wymagających misji w historii SpaceX – silnik w drugim stopniu został uruchomiony cztery razy, a satelity trafiły na trzy różne orbity: 300 km x 860 km x 28,5°, 720 km x 720 km x 24° oraz 6000 km x 12000 km x 43°.

Start ten pozwolił zademonstrować możliwości rakiety Falcon Heavy, a także dostarczyć kluczowe dane, które pomogą w certyfikacji rakiety do przyszłych misji w ramach programu NSSL (ang. National Security Space Launch) prowadzonego przez Siły Powietrzne USA.

Podczas tej misji wykorzystane zostały dwa boczne boostery Falcona Heavy, które wcześniej wzięły udział w misji Arabsat-6A w kwietniu 2019 roku. Ich ponowne użycie pozwoli Siłom Powietrznym na dopracowanie procedur związanych z wykorzystywaniem używanych pierwszych stopni. Po separacji boczne boostery wylądowały na platformach Landing Zone 1 oraz Landing Zone 2 na Cape Canaveral, natomiast środkowy miał wylądować na autonomicznej platformie Of Course I Still Love You (OCISLY) umieszczonej ponad 1200 km od brzegu na Oceanie Altantyckim. W ostatniej fazie lądowania rakieta zboczyła z kursu, uderzyła w powierzchnię wody i uległa zniszczeniu.

Lista satelitów, które zostały wyniesione na orbitę podczas tej misji:

• DSX
  Należący do Laboratorium Badawczego Sił Powietrznych (ang. Air Force Research Laboratory – AFRL) satelita zajmie się badaniem środowiska związanego z promieniowaniem na średniej orbicie okołoziemskiej (MEO). Na jego pokładzie znajdą się trzy główne eksperymenty:
  • WPIx, mający pozwolić na lepsze zrozumienie interakcji pomiędzy falami o bardzo niskiej częstotliwości i cząsteczkami promieniowania;
  • SWx, którego celem będzie pomiar i mapowanie rozkładu protonów i elektronów o wysokiej energii oraz niskoenergetycznej plazmy w wewnętrznej części magnetosfery, aby zaktualizować modele wykorzystywane podczas projektowania statków kosmicznych i satelitów;
  • SFx, który ma zbadać wpływ środowiska na średniej orbicie na elektronikę oraz materiały wykorzystywane w satelitach; jego elementem jest należący do NASA eksperyment SET.
• COSMIC-2 (FORMOSAT-7)
  Jest to efekt współpracy instytucji z pięciu krajów: Stanów Zjednoczonych, Tajwanu, Wielkiej Brytanii, Brazylii i Australii. Konstelacja sześciu satelitów będzie badać atmosferę Ziemi przy użyciu techniki okultacji radiowej, polegającej na analizie ugięcia fal radiowych w atmosferze, oraz poprzez pomiar prędkości i zagęszczenia jonów. Nowa konstelacja będzie zbierać ok. 3-4 razy więcej danych niż satelity poprzedniej generacji, wyniesione na orbitę w 2006 roku.
• GPIM
  Misja ta ma przetestować alternatywne, mniej toksyczne paliwo dla rakiet i satelitów, które może zastąpić hydrazynę. Dzięki jego wykorzystaniu tankowanie powinno być szybsze i mniej kosztowne. Nowe paliwo ma także większą gęstość, wyższy impuls właściwy i niższą temperaturę zamarzania niż hydrazyna. Podczas misji trwającej około dwa miesiące przeprowadzone zostaną różne manewry orbitalne, aby zademonstrować działanie silników napędzanych nowym paliwem. Przy misji współpracują Centrum Lotów Kosmicznych NASA im. Marshalla oraz firma Bell Aerospace.
• Oculus-ASR
  Jest to satelita zaprojektowany i zbudowany przez studentów Uniwersytetu Technologicznego Michigan (ang. Michigan Technological University – MTU). Ma on umożliwić przetestowanie różnych technik oceny orientacji satelitów w przestrzeni kosmicznej za pomocą obserwacji wizualnych z powierzchni Ziemi. Satelita posiada cztery rozkładane panele pokryte materiałami o różnych kolorach i współczynnikach odbicia, co pozwala na częste zmiany sygnatury spektralnej. Naukowcy będą próbowali ocenić kształt i orientację satelity poprzez obserwacje za pomocą teleskopów znajdujących się na Hawajach. Wyniki te będą porównywane z danymi przesyłanymi przez satelitę.
• OTB 1
  OTB to modularna platforma umożliwiająca montowanie różnorodnych eksperymentów i demonstratorów technologii. Wśród nich znajdzie się między innymi testowany przez NASA zegar atomowy – DSAC (ang. Deep Space Atomic Clock) – pierwszy jonowy zegar atomowy, który znajdzie się w kosmosie. Docelowo technologia ta może znacząco poprawić możliwości nawigacji dzięki stabilności 50 razy wyższej w porównaniu do zegarów stosowanych obecnie w satelitach GPS. Według założeń DSAC ma utrzymywać dokładność w granicach sekundy po dziewięciu milionach lat.
• NPSAT
  Satelita został zaprojektowany na Wyższej Szkole Marynarki Wojennej (ang. Naval Postgraduate School – NPS). Na jego pokładzie znajdą się eksperymenty należące do Laboratorium Badawczego Marynarki Wojennej (ang. Naval Research Laboratory – NRL), mające badać pogodę kosmiczną, w szczególności ilość elektronów w jonosferze. Oprócz tego przetestowane zostaną między innymi nowy projekt odpornej na błędy platformy komputerowej, system badania wydajności paneli słonecznych, a także podzespoły elektroniczne, między innymi pamięć oraz baterie.
• Prox-1
  Satelita ten powstał na Instytucie Technicznym Georgii (ang. Georgia Institute of Technology), a jego celem jest zademonstrowanie możliwości autonomicznych manewrów i kontroli trajektorii na orbicie w odniesieniu do innego satelity – jako cel posłuży cubesat LightSail 2. Przetestowane zostaną również zaawansowany czujnik Słońca, system napędu oraz lekka kamera termowizyjna.
• Lightsail 2
  Cubesat o rozmiarze 3U rozwijany przez The Planetary Society, który ma zademonstrować możliwość napędu za pomocą żagla słonecznego. Satelita rozłoży cztery trójkątne żagle stworzone z 32 metrów kwadratowych mylaru. LightSail 2 zostanie uwolniony z satelity Prox-1 i na początku swojej misji posłuży jako cel podczas jego manewrów. Następnie przejdzie on do fazy właściwej misji, natomiast Prox-1 będzie wykonywał zdjęcia podczas procedury rozkładania żagla słonecznego.
• E-TBEx
  E-TBEx (ang. Enhanced Tandem Beacon Experiment) to składająca się z dwóch cubesatów misja NASA, która ma pomóc w badaniu powstawania i ewolucji „bąbli” w jonosferze, które zniekształcają sygnały radiowe, szczególnie w okolicach równika, co ma wpływ na komunikację oraz sygnał GPS. Satelity będą nadawać sygnały do stacji naziemnych w trzech częstotliwościach, zbliżonych do tych wykorzystywanych przez satelity komunikacyjne i GPS. Dane będą uzupełniane przez podobne nadajniki w satelitach konstelacji COSMIC-2, dzięki czemu naukowcy będą otrzymywać sygnały z ośmiu satelitów, co pozwoli na jednoczesną obserwację bąbli z kilku różnych kątów.
• CP9/LEO & StangSatB
  Para satelitów – CP9/LEO (cubesat 2U) oraz StangSat (cubesat 1U) – jest częścią sponsorowanego przez NASA wspólnego projektu Kalifornijskiej Politechniki Stanowej (ang. California Polytechnic State University) oraz szkoły średniej w Merritt Island. Satelity będą zbierały dane telemetryczne (temperaturę oraz wibracje) podczas startu oraz będą przesyłać między sobą dane za pomocą Wi-Fi, co ma zademonstrować możliwość budowy cubesatów, które nie muszą bezpośrednio komunikować się z Ziemią, aby przesyłać dane.
• PSat 2
  Studencki satelita o rozmiarze cubesat 1.5U zbudowany na Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych (ang. United States Naval Academy). Ma on służyć jako stacja przekaźnikowa do przesyłania danych z eksperymentów przez studentów i naukowców z całego świata za pomocą amatorskiej sieci stacji naziemnych.
• TEPCE
  Zbudowany przez Laboratorium Badawcze Marynarki Wojennej cubesat 3U, który ma podzielić się na dwie części połączone przewodzącą liną o długości jednego kilometra. Przetestowane zostaną manewry na orbicie bez wykorzystania paliwa.
• ARMADILLO
  Cubesat 3U zaprojektowany i zbudowany przez studentów z Uniwersytetu Teksańskiego w Austin we współpracy z Uniwersytetem Baylora ma badać rozkład śmieci kosmicznych i drobnin o rozmiarze poniżej jednego milimetra na niskiej orbicie okołoziemskiej (LEO). Dodatkowo wykonane zostaną pomiary okultacji radiowej sygnału GPS.
• FalconSAT-7
  Cubesat 3U rozwijany przez Akademię Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych (ang. U.S. Air Force Academy), który ma przetestować teleskop słoneczny wykorzystujący sito fotonowe – będzie to pierwszy taki teleskop w kosmosie. Główną optykę stanowi sito fotonowe o średnicy 0,2 metra, czyli element dyfrakcyjny z polimeru, składający się z miliardów niewielkich otworów. Satelita posiada także dwie kamery. Po dotarciu na orbitę rozłożona zostanie struktura pantografu, napinająca membranę. Teleskop zostanie skierowany na Słońce i będzie prowadził obserwacje na długości fali H-alfa.
• BRICSat 2
  Satelita o rozmiarze cubesat 1.5U zbudowany przez laboratorium satelitarne Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych we współpracy z Uniwersytetem George’a Washingtona ma zademonstrować działanie napędu elektrycznego μCAT (ang. Micro-Cathode Arc Thruster) na orbicie. Na jego pokładzie znajdzie się także amatorski system komunikacyjny.

Źródła: SpaceX, Forum NSF, NASASpaceFlight.com, FCC, Los Angeles AFB (1), (2), Gunter's Space Page (1), (2), (3), (4), (5), (6), (7), (8), (9), (10), (11), (12), (13), (14), (15), (16)