TESS (Transiting Exoplanet Survey Satellite) to należący do NASA satelita, który za pomocą kilku teleskopów ma przeprowadzić przegląd niemal całego nieba w poszukiwaniu egzoplanet krążących wokół najbliższych i najjaśniejszych gwiazd. Niebo podzielono na 26 sektorów, które będą obserwowane przez TESS jeden po drugim. Pierwszy rok obserwacji skupi się na 13 sektorach położonych na południowym niebie, natomiast przez kolejny rok obserwowane będą sektory północne. Satelita będzie wypatrywać tranzytów, czyli sytuacji, kiedy planeta przechodzi na tle swojej macierzystej gwiazdy, powodując okresowo spadek jej jasności. Tę samą metodę wykorzystywała wcześniej m.in. sonda Kepler, za pomocą której udało się odkryć ponad 2600 egzoplanet, z których większość krąży wokół gwiazd oddalonych od nas o 300 do 3000 lat świetlnych. TESS skupi się na najbliższych gwiazdach, położonych mniej niż 300 lat świetlnych od Ziemi.

Przy misji współpracują Instytut Astrofizyki i Badań Kosmicznych Kavli MIT (MKI), Laboratorium Lincoln MIT, Centrum Lotów Kosmicznych NASA im. Roberta H. Goddarda, Orbital Sciences Corporation, Centrum Badawcze NASA im. Josepha Amesa, Centrum Astrofizyki Harvard-Smithsonian, The Aerospace Corporation oraz Space Telescope Science Institute.

TESS będzie pracować na orbicie o rezonansie 2:1 z Księżycem (perygeum 108 tys. km, apogeum 373 tys. km, inklinacja 37º), znanej jako orbita P/2. Falcon 9 umieści satelitę na orbicie o perygeum 200 km, apogeum 275 tys. km i inklinacji 28,5º, a na docelową orbitę dotrze on wykorzystując dodatkowy silnik oraz asystę grawitacyjną Księżyca. W apogeum satelita ma być oddalony o ok. 90 stopni od Księżyca, co ma zminimalizować jego destabilizujący wpływ na orbitę. Taka orbita powinna pozostać stabilna przez dekady i pozwoli ona na utrzymanie odpowiedniego zakresu temperatur w kamerach na satelicie

Satelita powstał na bazie platformy LEOStar-2 firmy Orbital Sciences (obecnie Orbital ATK). Na jego pokładzie znajdą się cztery kamery, opracowane przez Laboratorium Lincoln MIT, które są niezwykle wydajne jeśli chodzi o detekcję fotonów. Są one rozwinięciem kamer używanych wcześniej w innych misjach kosmicznych (m.in. w Teleskopie kosmicznym Chandra).

Po separacji drugiego stopnia odbyło się lądowanie boostera na autonomicznej barce OCISLY na Oceanie Atlantyckim.

Test statyczny przed misją odbył się 11 kwietnia.

Źródła: Gunter's Space Page, NASA (1), NASA (2), NASA (3), Reddit, Michael Baylor