Starlink-28 (Starlink V1.0 L26) to dwudziesta ósma dedykowana misja z satelitami budowanej przez SpaceX konstelacji Starlink, mającej docelowo zapewniać dostęp do Internetu na całym świecie. Na niską orbitę okołoziemską (LEO) wyniesione zostały kolejne 52 satelity. Na szczycie rakiety znalazły się także dwa ładunki dodatkowe. Pierwszy z nich to Capella 6, należący do amerykańskiej firmy Capella Space satelita wyposażony w radar SAR, który może wykonywać zdjęcia powierzchni Ziemi z rozdzielczością poniżej pół metra. Drugi ładunek dodatkowy to satelita Tyvak-0130, o którym wiadomo jedynie, że jest to astronomiczny satelita obserwacyjny.

Struktura satelitów Starlink jest płaska i zoptymalizowana tak, aby zajmowały jak najmniej przestrzeni, co umożliwia ich gęste upakowanie pod osłoną ładunku Falcona 9. Każdy z ważących ok. 260 kg satelitów wyposażony jest w panel słoneczny, szukacz gwiazd umożliwiający orientację w przestrzeni kosmicznej oraz napędzane kryptonem silniki jonowe. Satelity zostały zaprojektowane w taki sposób, aby spalać się w 100% podczas wejścia w atmosferę. Wszystkie satelity są wyposażone w osłony przeciwsłoneczne (ang. sunshade), mające znacząco zredukować ilość światła odbijanego przez satelity i w efekcie ich jasność na nocnym niebie.

Podczas tego lotu wykorzystany został pierwszy stopień rakiety Falcon 9, który brał wcześniej udział w siedmiu misjach: Crew Demo-2 w maju 2020 roku, ANASIS-II w lipcu 2020 roku, Starlink-13 w październiku 2020 roku, CRS-21 w grudniu 2020 roku, Transporter-1 w styczniu 2021 roku, Starlink-21 w marcu 2021 roku oraz Starlink-24 w kwietniu 2021 roku. Po oddzieleniu się drugiego stopnia booster wylądował na autonomicznej platformie Of Course I Still Love You (OCISLY) na Oceanie Atlantyckim.